94/7/1
8:58 ع
چقدر زیبا و شگفت انگیز است وقتی خداوند به مکانی توجه ویژه فرموده و آن را مکان رحمات و عنایات خود می نماید. سرزمین حجاز و فلسطین دو مرکز ویژه هستند که در جای جای آن نشانه های لطف و رحمت الهی را می تواند دید:
وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِینَ کَانُواْ یُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا
و به آن گروهى که پیوسته تضعیف می شدند [بخشهاى] باختر و خاورى سرزمین [فلسطین] را که در آن برکت قرار داده بودیم به میراث عطا کردیم. (سوره مبارکه اعراف، آیه 137)
إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ مُبَارَکًا وَهُدًى لِّلْعَالَمِینَ
در حقیقت نخستین خانهاى که براى [عبادت] مردم نهاده شده همان است که در مکه است و مبارک و براى جهانیان [مایه] هدایت است. (سوره مبارکه آل عمران، آیه 96)
حجاز که به تایید بسیاری از اخبار، محل گسترش زمین، هبوط آدم و حوا به زمین، جایگاه حیات ابراهیم خلیل، نخستین مسلمان تاریخ و پدر تمام ادیان ابراهیمی و محل تولد، حیات و ممات پیامبر خاتم (ص) و جایگاه طلوع و گسترش دین مبین اسلام است و جای جایش مملوء از برکات و نشانه های خداوندی.
فلسطین، چهارراه ادیان ابراهیمی است و هرجایش که پا می گذاری نشانه ای از پیامبران و اولیاء الهی می بینی. از ابراهیم خلیل (ع) تا سلیمان(ع) و داوود نبی و موسی کلیم الله(ع) و عیسی بن مریم(ع) همگی ساکن این وادی مقدس بوده اند و از عهد عتیق تابحال بکرترین طبیعت و اقلیم و پربرکت ترین خاک در آن بوده و هست و تاریخ همیشه شاهد معارضه و درگیری بین پیروان ادیان و فرق مختلف بر سر سکونت در این مکان می باشد.
و چقدر زیباتر و عجیب تر که خداوند با سه حادثه تاریخی پیوندی بین این دو وادی مقدس ایجاد می نماید. در وهله اول، کوچ حضرت ابراهیم از حجاز بسوی سرزمین مقدس و ادامه حیات تا مرگ در آنجا، دوم معراج شبانه پیامبر از حجاز بسوی فلسطین و سوم تغییر قبله مسلمین از مسجدالاقصی به سوی کعبه:
وَمِنْ حَیْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِنَّهُ لَلْحَقُّ مِن رَّبِّکَ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ
و از هر کجا بیرون آمدى روى خود را به سوى مسجدالحرام بگردان و البته این [فرمان] حق است و از جانب پروردگار تو است و خداوند از آنچه می کنید غافل نیست.(سوره مبارکه بقره، آیه 149)
این دو مکان ویژه، امانتی گرانبها برای مردم زمین و دو جایگاه خاص الهی اند و امروز هر دو به نحوی ظالمانه در دست زر و زور و تزویر افتاده اند...
اما عرفات:
طبق اخبار و اسناد، زمین ابتدا از مکه تا منی و از منی تا عرفات گسترده شده است. این مکان، محلی است که حضرت آدم و حوا یکدیگر را یافتند. جایگاهی است که جبرئیل حضرت ابراهیم (ع) را در آن مورد خطاب قرار داد و محل حج پایانی (حجه الوداع) پیامبر است و در نهایت، مکانی است که سرور آزادگان جهان کاروان خود را در آن متوقف کرد و نیایشی بی نظیر با خدای رحمان را قرائت نمود. چقدر یک خطه جغرافیایی می تواند توفیق داشته باشد و محل عنایات و برکات الهی قرار بگیرد. روز عرفه، روز اقرار به گناهان و اعلام برائت از نفس سرکش و زیانکار است. روز بخشش و رحمت. کاش برای گرفتاری هایمان زیاد دعا کنیم. نه گرفتاری های روزمره و مادی، بلکه گرفتار دنیا بودن. کاش امروز و فردا اندکی خود را از این اسارت ها که ما را فرسنگ ها از حقیقت دور انداخته رها کنیم و زیادتر از همه برای ظهورش دعا کرده و آماده شویم و کاش عید قربان امسال، حقیقتا خودمان را قربانی کنیم...